از دل برود هر آنکه از ديده برفت؟
از دل برود هر آنکه از ديده برفت؟
چرا توافق انگلستان و رواندا درخصوص مهاجرت به آن سوی آب كه در حال رسيدگي است ممکن نیست به عنوان الگويي برای سایر کشورهای مشکوک به مهاجرت در شمال جهان (کشورهای توسعه‌یافته) پذيرفته شود؟⁎
نويسنده: Jona Höni
ترجمه: محمدرضا مددي
دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق بین‌الملل دانشگاه تهران
ويراستار علمي: دكتر ستار عزيزي
استاد دانشگاه بوعلي سينا
ديوان اروپایی حقوق بشر (ECtHR) در 14 ژوئن 2022 دستور موقتي علیه بریتانیا صادر کرد، عملاً پرواز اخراج را در دقيقه 90 متوقف ساخت که نقطه آغاز اجرای سیاست مهاجرتی جدیدي است که توسط دولت جانسون با همكاري جمهوري رواندا دنبال می‌شود. براساس تفاهمی (MoU) که توسط بریتانیا و رواندا در آوریل 2022 مورد توافق قرار گرفت، بریتانیا مهاجرانی را که «بطور غیرقانونی» وارد این کشور شده‌اند (صرفنظر از ملیت یا كشور مبدا آنها) به شرق آفریقا می‌فرستد. سپس پناهجویان در حالي كه درخواست پناهندگی آنان در حال بررسي است در کیگالی (پایتخت رواندا) در مراکز بازداشت اسکان داده می‌شوند. چنانچه درخواست آنان موفقيت‌آميز باشد، آنها در رواندا پناهندگی خواهند داشت ولي از بازگشت به بریتانیا منع می‌شوند.
این يادداشت، مشروعيت توافق بریتانیا و رواندا را با توجه به حقوق بین‌الملل تحلیل می‌کند و سپس ارزیابی می‌کند که آیا می‌توان از این موضوع واهمه داشت که سایر کشورها از اقدام بریتانیا پیروی کنند و طرح‌های مشابهی را براي اخراج پناهندگان بدون ارزیابی وضعیت آنان دنبال کنند.
غیرقانونی بودن توافقنامه بریتانیا و رواندا
از همان ابتدا، توافق بین بریتانیا و رواندا اعتراضات گسترده‌ای را برانگیخت. این اقدام نه تنها «ظالمانه»، «دلهره‌آور» و «غیرانسانی» بود، بلکه آشکارا «غیرقانونی» بود كه مورد انتقاد نيز واقع شد. بنابراین بسیار محتمل است که با پیگیری این توافق، بریتانیا تعهدات خود را براساس مقررات حقوق پناهندگي و حقوق بشر نقض مي‌کند.
قبل از هر چيز، ویژگی متمايزي که دولت جانسون برای تعیین اینکه کدام مهاجر ممکن است به رواندا منتقل شود، بسیار مبهم است. این تفاهم‌نامه به بریتانیا اجازه می‌دهد «پناهجویانی که به درخواست آنان رسیدگی نمی‌شود» به شرق آفریقا اخراج/تبعيد شوند. همانطور که بوریس جانسون و سایر سیاستمداران محافظه‌کار صريحاً بیان کردند، این مقررات عمدتاً در مورد پناهندگانی اعمال می‌شود که «بطور غيرمعمول» وارد کشور شده‌اند. مهاجرانی که با قایق‌های کوچک توسط قاچاقچیان یا با مخفی شدن در کامیون‌ها یا کشتی‌ها از کانال ]مانش[ عبور کرده‌اند. بنابر گفته دولت جانسون، این مهاجران، صرفنظر از این که از کجا آمده‌اند، پناهجویان نیازمند نیستند، اما باید در دسته «مهاجران اقتصادی» کشورهای امن طبقه‌بندی شوند، زیرا آنها می‌توانند هزینة مسیرهای قاچاق را بپردازند. این ملاحظات به وضوح با بند 1ماده 31 کنوانسیون پناهندگان 1951 که مجازات پناهندگان را برای ورود غیرقانونی ممنوع می‌کند، مغاير است. همانگونه كه دیده‌بان حقوق بشر (HRW) انتقاد کرد، بریتانیا از این طریق، یک سیستم پناهندگی دوگانه ایجاد می‌کند و به دلیل شيوة ورود آنان علیه یک گروه از پناهجویان تبعیض قائل می‌شوند، حتی اگر وضعیت پناهندگی فقط تهدید به اذيت و آزار یا آسیب جدی بستگی داشته باشد.
انتقال پناهندگان از بریتانیا به رواندا نیز به سختی با اصل عدم بازگرداندن که در چندین معاهدات بین‌المللی ذکر شده است (مانند بند 1ماده 33 کنوانسیون پناهندگان، ماده 3 كنواسيون اروپايي حقوق بشر، بند 1ماده 3 کنوانسیون سازمان ملل متحد علیه شکنجه (CAT) سازگار نیست) و جزء حقوق بین‌الملل عرفی محسوب می‌شود، منطبق است. این اصل دولت‌ها را از انتقال افراد از حوزة صلاحیت خود منع می‌کند (در صورتی که در خطر آسیب‌های جبران‌ناپذیری در كشوري که به آن اخراج/تبعيد می‌شوند، مواجه شوند). در تئوری، این اصل توسط دولت بریتانیا نیز به رسمیت شناخته شده است. در واقع، لایحه ملیت و مرزها در سال 2021، که می‌تواند به عنوان مبنای حقوقی سیاست رواندا در نظر گرفته شود، صرفاً اجازة انتقال پناهجویان به «کشور ثالث امن» تا زمانی که درخواست پناهندگی آنان در حال بررسی است را می‌دهد. با این حال، در مورد سوابق حقوق بشری رواندا، بسیاری از کارشناسان به شدت تردید دارند که بتوان رواندا را واقعاً به عنوان یک «کشور امن» طبقه‌بندی نمود که توسط دولت جانسون بیان شده است. با توجه به ارزیابی وضعیت حقوق بشر در رواندا، بریتانیا حتی به «انتخاب گزينشي حقايق يا ناديده گرفتن كامل آنها» متهم گرديد. سازمان‌های غیردولتی مانند ديده‌بان حقوق بشر (HRW) و عفو بین‌الملل به طور منظم در مورد مسائل جدی حقوق بشر در رواندا مانند قتل‌های غیرقانونی، مرگ‌های مشکوک در بازداشت، بازداشت غیرقانونی یا خودسرانه، شکنجه و پیگردهای نامربوط، به ویژه هدف قراردادن منتقدان و مخالفان، گزارش می‌دهند. علاوه بر این، با توجه به رفتار با مهاجران در كشور آفریقای شرقی، دلیلی برای نگرانی وجود دارد. در گذشته، گزارش‌هایی مبنی بر استفاده مقامات رواندا از توسل بیش از حد زور و کشتن ده‌ها پناهجو پس از اعتراض آنها به کاهش جیرة غذایی وجود داشته است. نظر به این سوابق و پیشینه، به‌خصوص بدبینانه به نظر می‌رسد که خود بریتانیا در مورد احترام به حقوق بشر در رواندا ابراز نگرانی کرد و در سال 2021 به چند رواندایی که از کشورشان گریخته بودند پناهندگی اعطا نمود.
الگويي خطرناک یا بازدارنده برای سایر کشورها؟
به رغم شبهه اخلاقی و قانونی اين توافق، برخی از کارشناسان استدلال کرده‌اند که توافق بین بریتانیا و رواندا ممکن است به عنوان الگويي برای ساير سیاستمداران ضدمهاجرت، به ویژه در جهان شمال (کشورهای توسعه يافته) باشد و آنها را تشویق کند تا سیاست‌های مشابهی را اتخاذ کنند.
از سويي، این موضوع صحيح است که اخراج تقریباً انجام شده پناهجویان از بریتانیا به رواندا نقطة اوج فعلی در روند جهانی به سمت برونی‌سازی کارکردهای مهاجرت و پناهندگی است. به عنوان مثال، اتحادیة اروپا و کشورهایی مانند سوئیس و کانادا از سال 2019 به رواندا برای پذیرش پناهندگان از کمپ‌های لیبی پول پرداخت کرده‌اند. در پایان سال 2021، فیلیپو گراندی، کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان، به قانون‌گذاران اتحادیه اروپا هشدار داد که در «مسابقة مقررات‌زدايي» در مورد تضییع حقوق پناهندگان شرکت نکنند. تفاوت بزرگ و کیفیت جدید طرح بریتانیا در این است که – بر خلاف مهاجرانی که از طرف اتحادیه اروپا به رواندا آورده می‌شوند و در صورت اعطای پناهندگی به اروپا اسکان داده می‌شوند- پناهندگان اخراج شده از بریتانیا باید زندگی جدیدي در رواندا آغاز كنند حتی اگر درخواست پناهندگی آنها موفقیت‌آمیز باشد نبايد هیچ اميدي برای مجوز زندگی در بریتانیا داشته باشند. از این گذشته، دانمارک قبلاً قانونی را در ژوئن 2021 تصویب کرده بود که به آن كشور اجازه می‌داد پناهندگان را به مراکز پناهندگی در یک کشور شریک/همدست منتقل کند، اما تاکنون نتوانسته کشوری را پیدا کند که مایل به پذیرش پناهجویان اخراج شده از دانمارک باشد. با این حال، پس از اعلام توافق بریتانیا با رواندا در ماه آوریل، علنی شد که این کشور اسکاندیناوی در حال حاضر در حال بررسی توافقی مشابه با رواندا است.
از سوی دیگر، دلایل کافی برای این باور وجود دارد که سیاست پناهندگي بريتانيا در رواندا توسط سایر کشورها دنبال نخواهد شد. قبل از هر چيز، باید به خاطر داشت که مفهوم مهاجرت به آن سوي آب جدید نیست، بلکه از دهه 1980 وجود داشته است. به‌عنوان بارزترین نمونه، ایالات متحده پناهندگان هائیتی و کوبایی را به خلیج گوانتانامو می‌فرستاد، در حالی که استرالیا هنوز هم پس از اینکه پرواز آنها به پاپوآ گینه‌نو در سال 2021 متوقف شد، در حال اخراج مهاجران به كشور جزیره‌ای نائورو است. با این حال، این سیاست‌ها را نمی توان به عنوان داستان‌های موفقیت توصیف کرد، بلکه بیشتر به عنوان داستان‌های هشداردهنده مي‌باشند. به ویژه طرح اخراج استرالیا نتوانست به طور مؤثری از ورود مهاجران به این کشور جلوگیری کند و در عین حال گزارش‌هایی در مورد سوءاستفاده وحشتناک از پناهجویان اخراج شده به شدت به اعتبار این كشور لطمه زد. بریتانیا اکنون با واکنش‌های مشابهی مواجه است – مسلماً مسئله‌ای که به نظر می‌رسد دولت جانسون چندان نگران آن نیست، زیرا وعده داده بود به رغم تصمیم ديوان اروپايي حقوق بشر (ECtHR) پروازهای اخراج بیشتری را سازماندهی کند و برخی از محافظه‌کاران حتی اکنون خواستار خروج بریتانیا از كنوانسيون اروپايي حقوق بشر (ECHR) هستند.
دستور موقت ديوان اروپايي حقوق بشر (ECtHR) ممکن است عامل دیگری باشد که كشورهاي غربی را از الگوبرداری از بریتانیا باز دارد. البته اگرچه اقدام دیوان تصمیم نهایی درخصوص ماهیت دعوي نیست، اما به این نگرانی اذعان دارد که «پناهجویانی که از بریتانیا به رواندا منتقل می‌شوند به رسيدگي‌هاي منصفانه و کارآمد جهت تعیین وضعیت پناهندگی دسترسی نخواهند داشت» و شک و تردیدها درخصوص «تصمیم بریتانیا برای توافق با رواندا به عنوان یک کشور ثالث امن» را تصديق نمود.
وقتی صحبت از اتحادیه اروپا به میان می‌آید، نگرانی جدی مبنی بر اینکه ممکن است سیاست‌های پناهندگی خود را براساس مدل بریتانیا تشدید کند، وجود ندارد. در ژوئن 2021، زمانی که دانمارک قانون اخراج خود را تصویب نمود، سخنگوی کمیسیون ]اتحاديه اروپا[ اعلام کرد که اجرای طرح‌های دانمارک «براساس قوانین موجود اتحادیه اروپا امکان‌پذیر نیست» و در نتیجه کشورهای اتحادیه اروپا را از پیروی بريتانيا منصرف نمود.
سرانجام، بریتانیا و دولت جانسون به طور خاص، در حال حاضر خود را در موقعیت منحصر به فردی می‌بینند. پس از رسوایی «پارتی گیت»، به نظر می‌رسد که دولت بریتانیا اکنون به‌ویژه مشتاق اتخاذ قوانین سخت‌گیرانه مهاجرتی است تا به پایگاه محافظه‌کاران متوسل شود و توجه را از شکست‌های خود منحرف سازد. در واقع، حدود 75 درصد از محافظه‌کاران بریتانیا از سیاست رواندا حمایت می‌کنند. علاوه بر این، توافق بریتانیا و رواندا بايد در چارچوب وسیع‌تر بازسازی قانون پناهندگی بریتانیا پس از خروج از اتحادیه اروپا ديده شود. به رغم وعده طرفداران برگزیت مبنی بر «بازپس‌گیری کنترل»، خروج این کشور از اتحادیه اروپا در واقع منجر به ثبت رکورد تعداد مهاجرانی شد که از فرانسه به بریتانیا از کانال ]مانش[ عبور کردند و همچنین واگذاري مسئولیت بریتانیا در قبال پناهجویان را دشوارتر کرد، زيرا دیگر نمی‌توانند از مقررات دوبلین استفاده کنند و مهاجران را به كشوري که برای اولین بار به آن قدم گذاشته‌اند بازگردانند.
نتیجه‌گيري
با در نظر گرفتن همه جوانب، می‌توان دریافت که هرچند کارشناسان تمایل دولت‌ها را به سمت بروني کردن بخش‌هایی از روند پناهندگی مشاهده می‌کنند، اما استدلال‌های متعددی برای این فرض وجود دارد که سیاست پناهندگي بريتانيا در رواندا (که به احتمال زیاد با قوانین بین‌المللی مغاير است) توسط سایر دولت‌ها اتخاذ نخواهد شد.